داستان یک پرونده عجیب درمورد حریم خصوصی مجازی در دادگاه هند!
تاریخ: 26 خرداد 1400 امیر
شاید برایتان جالب باشد که بدانید امروزه موضوع پرطرفدار در هند در حال حاضر عبارت "محاکمه رسانه‌ای" است. دادرسی رسانه‌ای اصطلاحی عامه پسند است که به رسانه‌ها به عنوان قاضی، هیئت منصفه و جلاد در پرونده‌های خبری عمل می‌کند و قبل از اینکه دادگاه حکم خود را صادر کند، حکم را اعلام می‌کند. دادرسی رسانه‌ای غالباً به موازات تحقیقات پلیس انجام می‌شود.
مرگ آروشی تالوار در سال 2008 و شینا بورا در سال 2015 مورد هدف رسانه‌های هندی قرار گرفت و اخیراً، مرگ بازیگر هندی سوشانت سینگ راجپوت نیز بازتاب رسانه‌های مشابهی را به همراه داشته و بار دیگر منجر به تضاد با حقوق اساسی بشر برای حفظ حریم خصوصی وی شده است.
طی چند ماه گذشته، اکثر کانال‌های خبری در هند تحقیقات موازی درباره مرگ بازیگر در قالب "دادرسی رسانه‌ای" بی بند و بار انجام داده اند. رسانه‌ها جزئیاتی مانند سابقه پزشکی وی، جزئیات حساب بانکی از جمله معاملات و متن‌های خصوصی، عکس ها و فیلم‌های متعدد از افراد دیگر را بدون توجه به ارتباط با تحقیقات منتشر کردند. این امر منجر به نقض حقوق حریم خصوصی افراد و سرپیچی از آموزه "بی گناه تا زمان اثبات جرم" شده است.
این ما را به تعجب وا می‌دارد، آیا قانون اساسی هند به رسانه‌ها این حق استثنایی را داده است که به نام "آزادی مطبوعات" در حریم خصوصی افراد وارد شوند؟ در این مقاله، ما به محاکمات رسانه‌ای، به اصطلاح چهارمین دارایی دموکراسی در هند در برابر حق حریم خصوصی، از جمله هر گونه کنترل و تعادل در آن توسط قانون قانون، نگاه خواهیم کرد.
آیا دادگاه‌های رسانه‌ای تایید شده توسط قانون اساسی هستند؟
در حالی که دادگاه‌ها در هند به صراحت دادگاه‌های رسانه‌ای را خلاف قانون اساسی اعلام نکرده‌اند، "آزادی بیان و بیان" طبق ماده 19 قانون اساسی تضمین شده است.
اعتقاد بر این است که این آزادی به رسانه‌ها اجازه می‌دهد تا مداخله کرده و به مردم کمک کنند تا نظرات و دیدگاه‌های مختلفی را در مورد موضوعات مورد علاقه ملی ایجاد کنند. با این حال، مداخله بیش از حد نیز نگران کننده است.
ماده 19 قانون اساسی هند با ذکر دلایل محدودیت‌های آزادی بیان و بیان این حق را ترسیم کرده است زیرا هیچ گونه آزادی در این قانون اساسی مطلق و بدون محدودیت نیست. حریم خصوصی به عنوان زمینه‌ای برای اعمال محدودیت‌های معقول در حق آزادی بیان و بیان محاسبه نمی‌شود. علاوه بر این، هیچ قانون خاصی در هند وجود ندارد که به طور مستقیم از حق حریم خصوصی در برابر تبلیغات بیش از حد مطبوعات از جمله دادگاه‌های رسانه‌ای محافظت کند.
اخیراً، فعالان اجتماعی دادخواست خود را به دادگاه عالی بمبئی ارائه دادند. آن‌ها ادعا کردند آژانس‌های تحقیق در مورد مرگ راجپوت اطلاعات شخصی را به رسانه‌ها فاش کرده‌اند، که سپس با عموم به اشتراک گذاشته شد. دادگاه سوال كرد كه چرا هیچ مقررات دولتی برای رسانه‌های الكترونیكی وجود ندارد. دادگاه دولت مرکزی را راهنمایی کرد تا میزان کنترل ایالتی را که در رابطه با اخبار تلویزیونی دارای پیامدهای جدی اعمال می‌شود، مشخص کند.
تعارض بین آزادی مطبوعات و حق حریم خصوصی
هنگام بررسی تعارض بین آزادی رسانه برای انتشار اطلاعات و حق حریم خصوصی، همیشه یک سوال اساسی در مورد وزن نسبی حریم خصوصی در مقابل منافع عمومی وجود داشته است. اگرچه هند در حال حاضر قانون مدونی درباره حق حریم خصوصی ندارد، اما به رسمیت شناختن قانون اساسی منجر شده است که منجر به تهیه لایحه محافظت از اطلاعات شخصی در سال 2019 می‌شود.
یکی از س سوالاتی که باید مورد بررسی قرار گیرد این است که آیا، که به زودی به عنوان قانون حریم خصوصی هند به مرحله اجرا در می‌آید، مقرره ای برای محافظت از افراد در برابر تعدی به حریم خصوصی توسط رسانه‌ها دارد؟
طبق نظر دولت هند، منطق ارائه چنین آزادی بی حد و حصر این است که مطبوعات و کانال‌های رسانه‌ای مستقل از محدودیت‌های غیر ضروری باشند و از انجام کار خود ممانعت نکنند.
در واقع، دولت نه تنها نسبت به چنین موارد نقض حریم خصوصی توسط رسانه‌ها بی توجه بوده است، بلکه مداخله رسانه‌ها را بیش از حد عرضه کرده و قدرت آن‌ها را از طریق این لایحه تقویت کرده است. اول، الزام به امانت داده‌ها در تصمیم گیری در مورد اطلاعاتی که به نظر آن‌ها توده‌ها علاقه دارند تعادل کاملی بین حق اساسی حریم خصوصی ایجاد نمی‌کند و به نظر کاملاً اختیاری است.
رسانه‌ها باید به جای ارائه "آنچه که مردم به آن علاقه دارند" "آنچه به نفع عموم است" را نشان دهند. دوم، موظف نیست استانداردهای ضرورت و تناسب را قبل از نقض حق حریم خصوصی توسط خبرنگاران رعایت کند. علاوه بر این، این رسانه را از پیروی از تعهدات اساسی اعمال شده در مورد امانتداری داده‌ها، از جمله الزام به محدودیت هدف و نگهداری داده‌ها، معاف می‌کند. لایحه حفظ حریم خصوصی داده‌ها نیازی به حفاظت از تعدی به حریم خصوصی افراد از رسانه‌ها ندارد.
حقوق اساسی بشر ، حق حریم خصوصی افراد بدون در نظر گرفتن موقعیت آن‌ها در پرونده قضایی، نمی‌تواند در معرض خطر کانال‌های خبری برای تأمین منافع خودخواهانه خود قرار گیرد. بدیهی است که در صورت عدم تنظیم مقررات مناسب توسط دولت ، نباید در روند تحقیقات به رسانه‌ها کارت عادی داده شود. آن‌ها نباید مجاز به استفاده از حق اساسی آزادی بیان و بیان برای عبور از حدود تدبیر باشند.
با توجه به اینکه در حال حاضر هیچ سابقه‌ای برای کانال‌های رسانه‌ای تنظیم نشده است تا محتوای آن‌ها را با توجه به نقض حق حریم خصوصی تنظیم کنند، دادگاه‌ها باید از این تخلف مطلع شوند و رکورد را تنظیم کنند تا زمانی که یک قانون محرمانه محرمانه وارد شود.
علاوه بر این، یک قانون مدون برای عملکرد کانال‌های رسانه‌ای همراه با یک نهاد نظارتی منحصر به فرد، نیاز به ساعت برای تنظیم صحیح رسانه‌های الکترونیکی و همچنین حفاظت از حق حریم خصوصی است زیرا این امر قطعاً اجتناب ناپذیر است.