حق فراموش شدن

یادم تو را فراموش

پس از آشنایی با حق فراموشی که چند سال پیش اتفاق افتاد، اولین فکری که به ذهنم خطور کرد این بود که چرا باید چنین حقی وجود داشته باشد؟ مگر می‌شود بتوانم بگویم که من حق دارم فراموش شوم؟ اگر من از سرویسی استفاده کنم؛ مگر مالک آن داده ای که به آن می دهم نیست؟

در یک کلام باید بگویم که شما مالک و صاحب دیتایی هستید که ایجاد می‌کنید و می‌توانید در هر لحظه بخواهید که آن اطلاعات از بین برود. اگر چنین حقی وجود نداشته باشد بنابراین سرویسی که استفاده می‌کنید از دیتای شما سوء استفاده می‌کند. سوء استفاده نه به این معنی که با آن اطلاعات بخواهد کار بدی انجام دهد یا آن‌ها را بفروشد. نه .بلکه به این معنی که حضور شما به عنوان مقادیری اطلاعات در یک سرویس می‌تواند در تصمیم گیری‌های کلان و امور داده کاوی نقشی هر چند کوچک ایفا کند. انسان موجود عجیبی است. شاید من نخواهم همان تغییر و تاثیر کوچک را مسبب شوم.

شما مالک آنچه که ایجاد می‌کنید هستید. خواه می‌خواهد یک وب‌سایت عظیم یا دیتایی باید که به صورت ناشناس با یک سرویس اینترنتی به اشتراک می‌گذارید. گاهی به این موضوع فکر می‌کنم که دیتایی که من با سرویس‌های آنلاین به اشترک می گذارم دو قسمت است. قسمت اول که آشکار و خودخواسته است. مثلا عکسی را آپلود می‌کنم یا تاریخ تولدم را ثبت می‌کنم. این‌ها آشکار هستند و من می باید این اختیار را داشته باشم که هر موقع دلم خواست این اطلاعات را ویرایش یا حذف کنم. اما صورت دیگری از اطلاعات من و شما هستند که به صورت ناشناس در صورت استفاده از یک سرویس یا اپلیکیشن جمع‌آوری می‌شوند. از این اطلاعات عموما برای ایجاد یک تجربه ی جدید کاربری در یک اپ یا جمع‌آوری آماری برای تصمیم‌های آتی در یک سرویس استفاده می‌شود. اگر من مایل به استفاده از حق فراموشی باشم آیا چنین دیتایی نیز می باید پاک شود یا این دیتای ناشناس گردآوری شده همچنان در چرخه می ماند؟

منظور از دیتای ناشناس اطلاعاتی است که ارتباط مستقیم با هویت من ندارد اما به کمک یک شناسه یا یک دیوایس آیدی به دستگاه یا شناسه کاربری که من استفاده کرده‌ام مربوط می‌شوند.

گاهی به این می اندیشم که ما غول‌های اطلاعاتی را ساختیم. حالا خودمان از آن‌ها می‌ترسیم.

مهدی د